شب هفدهم ربیع الاول، شبی است که اهل آسمان به برکت و خوش یمنی آن مباهات می‌کنند چرا که آسمان در این شب آبستن نوری لایزال از وجود بابرکتی است که با آمدنش جهانی را به مهر و مهربانی فرامی‌خواند.

آری این شب افضل مخلوقات عالم حضرت محمدبن عبدالله(ص) از عرش بر عرصه گیتی گام می‌نهد تا به یمن قدومش، سرور و شادی آسمانیان و زمینیان را سبب باشد. و ربیع بهار ماه‌هاست که زیباترین شکوفه بهار خلقت را در خود جای داده، کسی که عصاره تمام هستی است و خاتم مرسلین و پیامبران.

شب هفدهم ربیع الاول ماه کامل به آغوش آمنه می‌آید تا جهان را از نورش منور کند. هنگامه‌ی ولادت احمد(ص) است؛ کسی که محبوب خدا و سفیر اوست و همچون معبودش تحمل گمراهی بندگان را ندارد. پس برای هدایت بندگان جان‌فشانی می‌کند؛ تا جایی که خداوند به او می‌فرماید: «شاید تو می خواهی برای اینکه آنان ایمان نمی‌آورند، خود را از شدت اندوه هلاک کنی!» (سوره شعرا، آیه ۳)

و اما این شب به نور دیگری از سلاله پاک محمد(ص) منور شده‌ است که اسلام تا قیامت وام‌دار قال الصادق‌های اوست؛ کسی که جامع علم، عمل خاندان پیامبر اسلام(ص) است و پرچم‌دار شاهراه ولایت علوى(ع)؛ حضرت امام جعفر صادق(ع).

او که احیاگر آیین پاک محمدی(ص) است و تجسم حقیقی صبر و اخلاص. او که با میلاد صادقش، حکمت تحریر می‌شود و دانش و معرفت در دریای مکتبش به تفسیر خواهد رسید.

و چه زیبا مشق می‌کند گذشت و عطوفت را همان دم که امام صادق(ع) فرمود: «ما خاندانى هستیم که مردانگى ما گذشت از کسى است که به ما ستم کرده است.»

او ششمین اختر تابناک آسمان امامت و ولایت از سلاله پیامبران است که عطر و بوی پیامبر(ص) را می‌دهد و گنجینه حلم وعلم او را در سینه دارد و با آمدن نورانی اوست که حوزه‌ها هویت می‌گیرند و فقها خوشه‌چین خرمن احادیث او خواهند شد.

هفدهم ربیع الاول میلاد سراسر نور پیام آور مهر و مهربانی حضرت محمد مصطفی(ص) و سالروز طلوع ششمین خورشید پرفروغ آسمان ولایت، امام جعفر صادق(ع) بر همگان تهنیت و شادباش!